اگر فردی به علائم و نشانه‌هایی از بیماری عضلانی و یا آسیب عصبی مبتلا باشد، آزمایشات نوار عصب و عضله می‌تواند به پزشک کمک کند تا هر آنچه که در حال وقوع است را بررسی کند. علائمی از جمله گز گز، بی‌حسی، ضعف عضلانی، درد یا گرفتگی عضلات میتوانند از جمله مواردی باشند که متخصص مغز و اعصاب یا جراح مغز و اعصاب به آنها توجه میکند. اولین آزمایشی که این متخصصان انجام آن را توصیه می‌کنند، آزمایش نوار عصب و عضله است. در این پست به آشنایی بیشتر با این آزمایش و نحوه‌ی انجام آن می‌پردازیم.
نوار عصب و عضله
هر حرکتی در بدن، ناشی از ارتباط پیچیده‌ی بین سیستم عصبی مرکزی، اعصاب و عضلات است. برای ایجاد حرکت اعصاب حرکتی باید سیگنال‌های الکتریکی را به ماهیچه‌ها ارسال کنند و ماهیچه‌ها و عضلات نسبت به این سیگنال‌ها پاسخ دهند. برای بررسی این موضوع که آیا این روند به خوبی انجام می‌شود یا اینکه اختلالی در آن وجود دارد، متخصصان مغز و اعصاب از آزمایشات نوار عصب و عضله استفاده می‌کنند. دو نوع متداول این آزمایشات شامل الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعه‌ی هدایت عصبی (NCS) است که در ادامه به بررسی آنها می‌پردازیم. لازم به ذکر است که متخصصان مغز و اعصاب، اغلب آزمایش EMG را در کنار مطالعه‌ی هدایت عصبی (NCS) انجام می‌دهند.
الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی چیست؟
همانطور که گفته شد، آزمایش‌های نوار عصب و عضله شامل آزمایشات الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی (NCS) هستند که فعالیت الکتریکی عضلات و اعصاب را اندازه‌گیری می‌کنند. اعصاب در بدن ارسال سیگنال‌های الکتریکی را بر عهده دارند تا عضلات به روش‌های خاصی واکنش نشان دهند. همانطور که عضلات واکنش نشان می‌دهند، سیگنال‌ها را منتشر می‌کنند تا قابل اندازه‌گیری شود. در حقیقت، در آزمایش EMG به سیگنال‌های الکتریکی که عضلات در هنگام استراحت و کار منتشر می‌کنند، پرداخته می‌شود و در مطالعه‌ی هدایت عصبی NCS، این موضوع که سیگنال‌های الکتریکی بدن با چه سرعتی و چگونه به اعصاب منتقل می‌شوند، پرداخته می‌شود. دیگر نام‌های نوار عصب و عضله، مطالعه الکترودیاگنوستیک، تست EMG، الکترومیوگرام، NCS، سرعت هدایت عصبی و NCV است.
تفاوت EMG و NCS
NCS جریان الکتریکی را از طریق عصب و قبل از رسیدن به عضله اندازه‌گیری میکند؛ اما الکترومیوگرافی (EMG)، نوعی آزمایش تشخیصی است که سلامت و عملکرد عضلات اسکلتی و اعصاب کنترل‌کننده‌ی آنها را ارزیابی میکند و یکی از انواع آزمایش الکترودیاگنوستیک محسوب می‌شود. EMG می‌تواند مشکلات مربوط به اعصاب حرکتی، عضلات یا ارتباط بین این دو را تشخیص دهد و پاسخ عضلات به فعالیت الکتریکی و میزان فعالیت الکتریکی که انقباض عضلانی ایجاد میکند را اندازه‌گیری می‌نماید. در صورتی که بیمار علائمی مانند ضعف عضلانی یا بی‌حسی و سوزن سوزن شدن را تجربه میکند، ممکن است پزشک انجام EMG را توصیه نماید.
نوار عصب و عضله چه مزایایی دارند؟
آزمایش‌های EMG و مطالعات هدایت عصبی، میتوانند به این مسائل کمک کنند که آیا اختلالی در عضلات، اعصاب یا هر دو مورد وجود دارد یا خیر. این آزمایش‌ها را می‌توان به صورت جداگانه انجام داد؛ اما معمولاً به صورت هم‌زمان انجام می‌شوند. EMG و مطالعات هدایت عصبی برای کمک به تشخیص انواع اختلالات عضلانی و عصبی استفاده می‌شود. این آزمایش کمک میکند تا متخصص مغز و اعصاب بررسی کند که آیا عضلات به سیگنال‌های عصبی به درستی پاسخ می‌دهند یا خیر. مطالعات هدایت عصبی به تشخیص آسیب یا مشکلات عصبی کمک می‌کنند. هنگامی که آزمایش‌های EMG و مطالعات هدایت عصبی با هم انجام می‌شوند، به پزشکان کمک می‌کنند تا بتوانند تشخیص دهند آیا علائم بیماری ناشی از اختلال عضلانی است یا مشکلات عصبی؟
چرا ممکن است به آزمایش EMG و NCS نیاز باشد؟
اگر فردی مبتلا به علائم اختلال عضلانی یا عصبی باشد، ممکن است به این آزمایشات نیاز داشته باشد. علائمی که فرد ممکن است تجربه کند عبارتند از: ضعف عضلانی، سوزن سوزن شدن یا بی‌حسی در بازوها، پاها، دست‌ها و یا صورت، گرفتگی عضلات، اسپاسم، پرش و یا فلج ماهیچه. در صورتی که هر دو آزمایش الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی در یک روز توصیه گردد، ابتدا باید مطالعه‌ی هدایت عصبی انجام شود.
چه خطراتی برای انجام آزمایشات EMG و NCS وجود دارد؟
ممکن است در طول آزمایش EMG کمی درد یا گرفتگی احساس شود. همچنین، در حین انجام مطالعه‌ی هدایت عصبی، ممکن است احساس گزگز مانند شوک الکتریکی خفیف وجود داشته باشد.
نحوه‌ی انجام EMG و NCS
درک نحوه‌ی عملکرد این تست‌ها، به درک نحوه عملکرد عضلات کمک میکند. اعصاب حرکتی سیگنال‌های الکتریکی را به ماهیچه‌ها می‌فرستند تا دستور انجام کار را به آنها بدهند. سیگنال‌ها از مغز منشا می‌گیرند و از طریق اعصاب حرکتی و عضلات به طناب نخاعی می‌رسند. تحریک الکتریکی باعث فعالیت الکتریکی در عضلات می‌شود که در پی آن انقباض رخ می‌دهد و انقباض عضلانی، موجب ایجاد فعالیت الکتریکی می‌شود. به طور معمول ماهیچه‌ای که در حال استراحت است، فعالیت الکتریکی نشان نمی‌دهد و انقباض جزئی عضله، منجر به فعالیت الکتریکی می‌شود که با انقباض شدیدتر ماهیچه افزایش می‌یابد. در الکترومیوگرافی پزشک سوزن کوچکی را با یک الکترود وارد یکی از عضلات میکند تا فعالیت الکتریکی آن ثبت شود. تحریک الکتریکی از طریق سوزن انجام نمی‌شود. در عوض، سوزن شبیه به میکروفون و فقط به عنوان دستگاه ضبط است. در این روش، فعالیت الکتریکی عضله‌ی در حال کار اندازه‌گیری و روی اسیلوسکوپ نمایش داده می‌شود.
در هنگام استراحت یا انقباض ماهیچه، الکترود سوزنی فعالیت الکتریکی را ثبت میکند. سوزن از طریق کابلی به کامپیوتر متصل است و به پزشک اجازه می‌دهد تا تفاوت فعالیت الکتریکی عضله در حالت استراحت و حرکت و همچنین سرعت پاسخگویی عضله نسبت به پالس الکتریکی را بسنجد. فعالیت الکتریکی به صورت امواج روی صفحه ظاهر می‌شود. همچنین ممکن است از تقویت‌کننده‌ی صوتی برای ارزیابی پالس‌ها و پتانسیل فعالیت الکتریکی استفاده شود. اگر ضبط‌کننده به تقویت‌کننده‌ی صوتی وصل شده باشد، ممکن است هنگامی که فرد عضله‌ی خود را منقبض میکند، صدایی مانند تگرگ روی سقف حلبی شنیده شود! سپس تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط متخصص مغز و اعصاب انجام می‌شود تا وجود نشانه‌های احتمالی مشکلات بررسی شود. به عنوان مثال اگر عضله آسیب دیده باشد، ممکن است در هنگام استراحت، فعالیت الکتریکی غیرطبیعی داشته باشد و یا هنگامی که منقبض می‌شود، در فعالیت الکتریکی آن، الگوهای موجی غیرعادی مشاهده شود.
نتایج الکترومیوگرافی (EMG) و NCS به چه معنا است؟
اگر نتایج آزمایشات الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی طبیعی نباشند، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی انواع شرایط مختلف پزشکی باشد. بسته به اینکه کدام ماهیچه یا اعصاب تحت تأثیر قرار می‌گیرند، ممکن است موارد زیر تشخیص داده شود:
سندرم تونل کارپال:
وضعیتی است که بر اعصاب دست و بازو تأثیر می‌گذارد. این مشکل معمولاً جدی نیست؛ اما می‌تواند دردناک باشد.
فتق دیسک:
شرایطی است در آن، که بخشی از ستون فقرات به نام دیسک آسیب‌دیده است. این کار به ستون فقرات فشار وارد میکند و باعث درد و بی‌حسی می‌شود.
سندرم گیلن باره:
نوعی اختلال خود‌ایمنی است که بر اعصاب تأثیر می‌گذارد و می‌تواند منجر به بی‌حسی، گزگز و فلج شود. اکثر افراد پس از درمان این نوع اختلال، بهبودی حاصل می‌کنند.
میاستنی گراویس:
نوعی اختلال نادر است که باعث خستگی و ضعف عضلانی می‌شود.
دیستروفی عضلانی:
نوعی بیماری ارثی است که ساختار و عملکرد ماهیچه‌ها را به طور جدی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
بیماری شارکو ماری توث:
نوعی اختلال ارثی است که اغلب باعث آسیب عصبی، در بازوها و پاها می‌شود.
اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS):
این بیماری که به نام بیماری لو گهریگ نیز شناخته می‌شود، نوعی اختلال پیشرونده و کشنده است که در آن حمله به سلول‌های عصبی مغز و نخاع انجام می‌گردد. این بیماری بر تمام ماهیچه‌هایی که در حرکت، صحبت کردن، غذا خوردن و تنفس نقش دارند، تأثیر می‌گذارد.
همراه با انجام نوار عصب و عضله، آزمایشات دیگری نیز برای تشخیص شرایط مختلف پزشکی توصیه می‌شود، مانند آزمایش‌های تصویربرداری، آزمایش خون و بیوپسی عضلانی. در ادامه، به طور جداگانه به بررسی نحوه‌ی انجام، ویژگی‌ها، مزایا و معایب هر کدام از آزمایش‌های نوار عصب و عضله می‌پردازیم.
آمادگی برای انجام EMG
قبل از انجام EMG، فرد باید دوش بگیرد تا چربی‌های پوست پاک شود. همچنین برای رفتن به آزمایشگاه لباس راحت و گشاد بپوشد. بهتر است از پوشیدن یا آویزان کردن هر گونه لباس، جواهرات، گیره مو، عینک، سمعک یا سایر اشیاء فلزی که ممکن است در نوار عصب و عضله تداخل ایجاد کنند، اجتناب شود. از اعمال کرم، لوسیون یا عطر روی پوست خودداری کند. چون، ممکن است بر دقت آزمایش تأثیر بگذارند.
در صورتی که از داروهای رقیق‌کننده خون یا ضد انعقاد مانند وارفارین استفاده میکند، به پزشک اطلاع دهد. چون، رقیق‌کننده‌های خون ممکن است خطر خونریزی بعد از EMG را افزایش دهند. همچنین در صورتی که هر گونه وسیله‌ی پزشکی الکتریکی دیگری در اختیار دارد، به پزشک و یا اپراتور اطلاع دهد. به علاوه از استعمال دخانیات برای مدت حداقل دو تا سه ساعت قبل از آزمایش و مصرف نوشیدنی‌های کافئین‌دار مانند چای و قهوه حداقل 4 الی 6 ساعت پیش از آزمایش خودداری کند.
در طول انجام EMG
متخصصان مغز و اعصاب، معمولاً آزمایش EMG را بلافاصله پس از مطالعه‌ی هدایت عصبی انجام می‌دهند. در طول مطالعه‌ی هدایت عصبی، الکترودی روی سطح پوست قرار می‌گیرد. سپس تکانه‌ی الکتریکی کوچکی مانند شوک به اعصاب احساس می‌شود و پاسخی ثبت می‌گردد. در بیشتر موارد، چندین عصب مختلف مورد آزمایش قرار می‌گیرند. بسته به دلیل آزمایش و اینکه چه ماهیچه‌ها و اعصابی مورد ارزیابی قرار می‌گیرند، فرآیند می‌تواند برای EMG متفاوت باشد. اما، به طورکلی، در طول انجام آزمایش EMG موارد زیر مورد انتظار است:
- ممکن است برای انجام این آزمایش، فرد بشیند و یا دراز بکشد.
- عضله‌های مورد هدف، بررسی و انتخاب می‌شوند.
- پوست با محلول ضد عفونی‌کننده پاک می‌شود.
- سوزن ظریف و استریل کوچکی با یک الکترود از طریق پوست به داخل ماهیچه و یا عضله وارد می‌شود. یک الکترود زیر بازو یا پا قرار می‌گیرد. سوزن‌ها در ماهیچه‌ها، باقی می‌مانند و مدت زمان معاینه‌ی هر عضله حدود یک تا دو دقیقه طول می‌کشد.
- الکترود سوزنی، سیمی است که جریان الکتریکی ملایمی از آن عبور میکند و در عضله قرار می‌گیرد. الکترود ممکن است برای ثبت فعالیت در عضلات مختلف حرکت داده شود.
- هنگام قرار دادن الکترود یا سوزن‌ها ممکن است کمی درد یا ناراحتی احساس شود.
- فعالیت عضلانی، در زمان استراحت و فعالیت عضله، در دستگاه ثبت و بر روی صفحه‌ی نمایشگر ویدئویی به صورت خطوط مواج نمایش داده می‌شود. همچنین، ممکن است فعالیت ضبط‌شده به یک بلندگوی صوتی ارسال شود. هنگام انقباض عضله ممکن است صداهایی شنیده شود.
- اگر انجام آزمایش برای فرد دردناک باشد، باید با پزشک در میان گذاشته شود. زیرا، ممکن است در نتایج آزمایش اختلال ایجاد کند.
- از بیمار خواسته می‌شود تا استراحت کند و سپس عضلات خود را به روش‌های خاصی مانند بلند کردن یا خم کردن یکی از اندام‌های خود در زمان‌های خاص، منقبض کند. دستگاه فعالیت الکتریکی، عضله‌ی در حال کار را اندازه‌گیری و نمایش می‌دهد.
- پس از ثبت اطلاعات، سوزن برداشته می‌شود و همین روند در عضله‌ی بعدی تکرار می‌شود تا زمانی که آزمایش به پایان برسد.
- بعد از آزمایش، ممکن است عضلاتی که مورد آزمایش قرار گرفته‌اند، برای چند روز حساس شوند و کبودی داشته باشند.
خطرات EMG
این آزمایش معمولاً 60 تا 90 دقیقه طول می‌کشد و بستگی به این موضوع دارد که چه تعداد عضله مورد آزمایش قرار گرفته‌اند. به طورکلی بی‌خطر و عوارض آن نادر است. برخی از افراد، به ویژه بیمارانی که از داروهای رقیق‌کننده‌ی خون استفاده می‌کنند، ممکن است پس از آزمایش دچار خونریزی شوند. هنگامی که عضلات در امتداد دیواره‌ی قفسه سینه با الکترود سوزنی معاینه می‌شوند، احتمال نشت هوا به ناحیه‌ی بین ریه‌ها و آسیب به ریه وجود دارد. در این صورت و در صورت مشاهده‌ی هر یک از موارد زیر باید به پزشک مراجعه شود:
- هر گونه خونریزی که قطع نمی‌شود.
- درد یا حساسیت شدید در جایی که سوزن‌ها وارد پوست شده است.
- قرمزی، گرما، تورم یا تب که ممکن است نشانه‌ی عفونت باشند.
نتایج آزمایش EMG
معمولاً در عرض 24 تا 48 ساعت پس از اتمام آزمایش، نتایج قابل دریافت هستند. اگرچه آزمایش‌های EMG میتوانند بسیار مفید باشند؛ اما معمولاً به تنهایی برای تشخیص بیماری به کار نمی‌روند و همراه آن سایر آزمایشات پزشکی، ارزیابی می‌شوند.
مزایای EMG
به طور ویژه، EMG می‌تواند به تشخیص چندین آسیب یا بیماری که بر اعصاب حرکتی و عضلات تأثیر می‌گذارند، کمک کند. همچنین، می‌تواند در تعیین وجود، محل و میزان این آسیب‌ها و بیماری‌ها و یا رد آنها موثر باشد. شرایطی که EMG می‌تواند به تشخیص کمک کند عبارتند از:
- EMG می‌تواند در تشخیص اعصاب فشرده و مشکلات ناشی از آن کمک کند. اما، امکان نشان دادن عصب فشرده‌شده با این روش وجود ندارد.
- امکان سنجش سلامت عضلات و سلول‌های عصبی که کنترل نورون‌های حرکتی را بر عهده دارند، وجود دارد.
- نتایج EMG می‌تواند اختلال عملکرد عصبی، عضلانی یا اختلال در انتقال سیگنال عصب به عضله را نشان دهد.
- در کمک به تشخیص یا رد شرایطی مانند: اختلالات عضلانی، بیماری‌هایی که بر ارتباط بین عصب و عضله تأثیر می‌گذارند، اختلالات اعصاب خارج از نخاع، اختلالاتی که بر نورون‌های حرکتی مغز یا نخاع تأثیر می‌گذارد و اختلالاتی که بر ریشه‌ی عصبی موثر هستند، نقش دارد.
- مسائلی که بر اعصاب محیطی تأثیر می‌گذارند، مانند نوروپاتی محیطی و سندرم‌های فشرده‌سازی عصبی مانند سندرم تونل کارپال.
- مشکلاتی که بر ریشه‌های عصبی که از ستون فقرات خارج می‌شوند، تأثیر می‌گذارد، مانند فشردگی اعصاب، رادیکولوپاتی گردن یا سیاتیک.
- اختلالات عضلانی مانند دیستروفی عضلانی، پلی میوزیت و درماتومیوزیت.
- شرایطی که بر نورون‌های حرکتی مغز و نخاع اختلال ایجاد می‌کنند، مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) یا سندرم پس از فلج اطفال.
- شرایطی که بر ارتباط بین اعصاب و عضلات تأثیر می‌گذارد، مانند میاستنی گراویس.
آمادگی برای انجام روش (NCS)
- اطلاع‌رسانی پزشک در مورد شیوهی انجام این روش و پاسخ به سوالات احتمالی بیمار
- نیازی به ناشتا بودن یا تزریق آرام‌بخش وجود ندارد.
- مطلع کردن پزشک از تمام داروهای تجویزی، بدون نسخه و مکمل‌های گیاهی که بیمار مصرف میکند.
- پوشیدن لباس‌های راحتی جهت دسترسی راحت پزشک به ناحیه‌ی مورد آزمایش.
- عدم استفاده از لوسیون‌ها یا روغن‌ها روی پوست یا حداقل عدم مصرف آنها در روز معاینه.
- بر اساس وضعیت پزشکی بیمار، ممکن است موارد دیگری نیز به بیمار توصیه شود.
در طول انجام روش (NCS)
مطالعه هدایت عصبی ممکن است به صورت سرپایی یا به صورت بستری در بیمارستان انجام شود. روش انجام این آزمایش، ممکن است بسته به شرایط و شیوهی پزشک متفاوت باشد. روش NCS توسط متخصص مغز و اعصاب انجام می‌شود. به طورکلی، در روش NCS از فرآیند زیر پیروی می‌شود:
- بیمار باید از پوشیدن هر گونه لباس، جواهرات، گیره مو، عینک، سمعک یا سایر اشیاء فلزی که ممکن است در روش NCS تداخل ایجاد کند، اجتناب نماید.
- ممکن است از بیمار خواسته شود تا برای انجام آزمایش بنشیند یا دراز بکشد.
- یک الکترود ضبط با خمیر مخصوص به پوست روی عصب متصل می‌شود و الکترود تحریک‌کننده در فاصله‌ی مشخصی دور از الکترود ضبط قرار می‌گیرد. الکترودها که الکترودهای محرک نامیده می‌شوند، پالس الکتریکی کنترل‌شده ارسال می‌کنند.
- عصب به وسیله‌ی شوک الکتریکی خفیف از طریق الکترود تحریک‌کننده تحریک می‌شود و ممکن است برای چند ثانیه منجر به ناراحتی جزئی در فرد شود. در واقع، پالس کوچکی از الکتریسیته از طریق الکترودهای محرک ارسال می‌شود تا عصب برای ارسال سیگنال به عضله تحریک شود.
- پزشک، مدت زمانی که طول می‌کشد تا عضله به سیگنال عصبی پاسخ دهد را ثبت میکند. به همین دلیل، سرعت پاسخ به سیگنال، سرعت هدایت نامیده می‌شود.
- تحریک عصب و پاسخ تشخیصی آن، بر روی نمایشگر به صورت امواج، نمایش داده می‌شود.
- انواع مختلفی از الکترودها به ماهیچه یا ماهیچه‌هایی که به وسیله‌ی آن اعصاب کنترل می‌شوند، وصل می‌شود. وظیفه‌ی این الکترودها، ثبت پاسخ به تحریک الکتریکی عصب است.
- بعد از آزمایش NCS خمیر مورد استفاده برای اتصال الکترودها از روی پوست پاک می‌شود.
- پس از انجام آزمایش، فرد می‌تواند به فعالیت‌های قبلی خود بازگردد، مگر اینکه پزشک توصیه‌ی دیگری داشته باشد. همچنین، بسته به وضعیت پزشکی، پزشک ممکن است دستورالعمل‌های دیگری را پیشنهاد کند.
مدت زمان انجام آزمایش NCS
آزمایش هدایت عصبی ممکن است از 15 تا 60 دقیقه طول بکشد. البته بسته به تعداد اعصاب و عضله‌ای که توسط پزشک بررسی می‌شود، این مدت زمان می‌تواند متغیر باشد. همانطور که گفته شد، در این روش، سرعت انتقال عصبی اندازه‌گیری می‌شود و اگر سرعت پاسخگویی بین 50 تا 60 متر در ثانیه باشد، طبیعی در نظر گرفته می‌شود. البته، عصب آسیب‌دیده ممکن است سیگنالی کندتر و ضعیف‌تر نسبت به عصب سالم ارسال کند. حتی در صورتی که فرد دچار آسیب عصبی شده باشد، ممکن است نتایج تست طبیعی گزارش شود.
خطرات NCS
مشابه روش الکترومیوگرافی، ممکن است در روش NCS نیز در جایی که سوزن قرار داده شده است، فرد دچار عفونت و یا خونریزی شود. اگر بعد از انجام آزمایش، خونریزی متوقف نشود، باید به پزشک اطلاع داده شود. البته، بعد از انجام آزمایش، پزشک در مورد اقداماتی که می‌تواند در جلوگیری از عفونت و یا خونریزی موثر باشد، بیمار را راهنمایی کند. همچنین، ولتاژ مورد استفاده در تست NCV بسیار پایین است و در نتیجه خطرات ناشی از آن حداقل خواهد بود. با این حال، ضروری است تا در مورد هر گونه نگرانی با پزشک صحبت شود. افرادی که دفیبریلاتورهای قلبی دارند، ممکن است نیاز به احتیاط بیشتری در هنگام انجام آزمایش NCV داشته باشند. برخی از دیگر عواملی که ممکن است بر نتایج آزمایش تأثیر بگذارند شامل درد قبل از عمل و میزان دمای بدن است.
نتایج آزمایش NCS
معمولاً انتظار می‌رود که نتایج آزمایش ظرف 24 تا 48 ساعت پس از انجام آزمایش دریافت شود. اگر فرد نشانه‌هایی از آسیب یا هر گونه آسیب عصبی داشته باشد، مطالعه‌ی هدایت عصبی می‌تواند به متخصص مغز و اعصاب کمک کند تا در مورد آنچه در حال وقوع است، اطلاعات بیشتری کسب کند. همچنین، نتایج آزمایش به پزشک کمک میکند تا در مورد نحوه‌ی درمان برنامه‌ریزی کند.
مزایای NCS
هدف از آزمایش NCV بررسی جراحات عصبی است. در طول آزمایش، یک عصب مستقیماً با اعمال جریان الکتریکی تحریک می‌شود تا چگونگی واکنش آن به جریان الکتریکی بررسی شود. تست‌های NCV میتوانند به تشخیص بسیاری از بیماری‌های عصبی عضلانی کمک کنند. این آزمایش، ممکن است در تشخیص شرایطی از قبیل: بیماری فتق دیسک، مشکلات عصب سیاتیک، نوروپاتی محیطی، سندرم تونل کارپال، سندرم گیلن باره، مفید باشد.
جمع‌بندی
در این مقاله، با دو شیوهی متداول نوار عصب و عضله با نام‌های الکترومیوگرافی و تست هدایت الکتریکی آشنا شدیم. هر دو روش در تشخیص انواع اختلالات مربوط به سیستم عصبی و عضلانی موثر هستند. با این تفاوت که در الکترومیوگرافی، فعالیت الکتریکی اعصاب حرکتی و عضلانی، محل و میزان آسیب‌ها بررسی می‌شود و در هدایت عصبی میزان سرعت پاسخگویی عضلات به پالس الکتریکی بررسی می‌شود و هر دو روش در تعیین و تشخیص بسیاری از بیماری‌های عصبی موثر هستند.
